niedziela, 26 sierpnia 2012

Trzeci


            Dzwoneczek zawieszony przy drzwiach zabrzęczał, kiedy te się otwarły i stanął w nich Louis. Phee uśmiechnęła się na jego widok. Z lekkim przerażeniem, ale i radością przyjęła to, że wreszcie szczerze ucieszyła się na czyjś widok – a nie udało jej się to od mniej więcej trzech miesięcy. Odkąd Nick…
            Stop! -  krzyknęła w myślach. Zostaw tą sprawę i żyj tym, co jest teraz. Carpe diem kobieto! – rozkazała sobie.
            - Witam panią – powiedział Lou, kłaniając się, udając przy tym, że ściąga kapelusz i zamiata nim podłogę. – Czy można prosić o trzy marchewki?
            - Trzy? – zdziwiła się Murphey.
            - Tak, jak ostatnio wziąłem więcej to kumple mi wyżarli.
            - Jak pech to pech. - Ruda zapakowała i zważyła warzywa. – To będzie dwa dwadzieścia – podała cenę. Chłopak położył na ladzie dwie monety i już miał wyjść, kiedy usłyszał głos dziewczyny.
            - Kolego… - Odwrócił się i  ujrzał jej rozbawione spojrzenie. – Tu płacimy w euro, a nie w funtach.
            - Co za debil – mruknął do siebie widząc leżące na ladzie metalowe krążki z podobizną Elżbiety II. Wyciągnął portfel z kieszeni i szybko zamienił monety. – Proszę bardzo. A tak w ogóle to powinienem się przedstawić, bo chyba będę tu stałym gościem. Louis Tomlinson – powiedział, podając rękę. Dziewczyna ją uścisnęła.
            - Wiem… Wczoraj pokłóciłam się z przyjaciółką o One Direction. – Murphey przeraziła się, że to powiedziała, ale już nie można było tego cofnąć. Co jej strzeliło do głowy? Przy tym Louisie zachowuje się zupełnie jak nie ona.
            - Pewnie nie mogłyście dojść do porozumienia w sprawie, który z nas jest najprzystojniejszy, prawda? – Szatyn poruszył przy tym zabawnie brwiami, a dziewczyna musiała się roześmiać.
            - Nie – pokręciła głową. – Maggie uważa, że to, że was nie słucham jest wielkim przestępstwem.
            Louis tylko wzruszył ramionami. – Niektóre Directionerki takie są, uważają nas za jedyną grupę muzyczną świata… Jakbyśmy my też nie słuchali innych zespołów.
            - Directionerki?
            - Tak się nazwały nasze fanki – wyjaśnił chłopak. – Właśnie! Przecież ty mi się jeszcze nie przedstawiłaś!
            - Phee St. James.
            - Miło mi. – Znów się skłonił. – A teraz pani wybaczy, ale muszę wrócić do domu zanim reszta się obudzi, żeby ukryć przed nimi marchewki. – Skierował się do wyjścia.
            - W takim razie do zobaczenia – powiedziała Murphey. Twarz Louisa rozjaśnił uśmiech.
            - Do zobaczenia.

***

            - Witaj, Marchewkowa Dziewczyno!
            Phee uniosła głowę i uśmiechnęła się.
            - Cześć, Śpiewający Chłopcze.
            Louis podszedł do lady a Murphey zapakowała mu, jak zwykle od tygodnia, trzy marchewki.
            - I co, pogodziłaś się z przyjaciółką, tak jak ci radziłem? – spytał chłopak płacąc. Dziewczyna przypomniała sobie ich rozmowę sprzed wczoraj.

            - Dalej jesteście pokłócone? – spytał Lou, podgryzając jedną z kupionych marchewek.
            - Niestety – przyznała Phee. – Maggie nie odbiera telefonu, nie odpisuje na sms-y. To trochę infantylne… W końcu chodzi tylko o zespół.
            - Ale postaraj się ją zrozumieć!
            - Teraz jej bronisz? – spytała zbulwersowana ruda.
            - Nie, staram się pomóc. Czy ty masz jakiś taki ulubiony zespół, za którym poszłabyś w ogień?
            Dziewczyna zastanowiła się. Miała kilka zespołów, szczególnie jeden, które uwielbiała, ale do żadnego nie była aż tak przywiązana.
            - Biffy Clyro – powiedziała w końcu.
            - Czy gdyby Maggie powiedziała, że nie podoba jej się muzyka tego Biffy Cośtam nie wkurzyłabyś się?
            Murphey zastanowiła się przez chwilę.
            - Byłabym zawiedziona… Ale nie zrobiłabym takiej sceny jak ona.
            - Czyli jesteś tolerancyjna, tak? To uszanuj to, że ona słucha nas i po prostu unikaj tego tematu w rozmowach… Żebyś nie musiała potem mówić „Maggie, przestań o nich nawijać bo ich nie lubię”.
            - Ciebie lubię.
            - Chodziło mi ogólnie… Ale łapiesz, prawda?
            - Jasne – potaknęła dziewczyna.
            - Więc idź dziś po pracy do niej i przeproś, powiedz żeby ona też uszanowała twoje gusta.
            - Dzięki Lou. – Murphey przechyliła się przez ladę i przytuliła chłopaka. – Jestem twoją dłużniczką.
            - Wcale nie. – Chłopak puścił ją i machnął ręką.
            - Nie, mówię serio.
            - Jak chcesz, ale mogę zażądać czegoś… - tu uśmiechnął się złowieszczo – bardzo osobliwego – powiedział z dziwnym akcentem, czym rozbawił dziewczynę.
            - Nie obchodzi mnie to.
           
            - Tak, wyjaśniłyśmy sobie wszystko. Z jej strony nie było to łatwe, ale już wszystko między nami dobrze.
            - Świetnie. – Lou się uśmiechnął, po czym zmarkotniał. – Szkoda, że już za dwa dni wyjeżdżamy.
            - No… Ale mam nadzieję, że utrzymamy kontakt – powiedziała z nadzieją. To dzięki Louisowy przez ostatnie dni znów otworzyła się na ludzi i na świat. Nie chciała tracić tak świetnego przyjaciela.
            - Jasne… Nawet znalazłem cię na Twitterze wczoraj. – Uśmiechnął się ponownie.
            - Nie używałam go od trzech miesięcy – zauważyła. – I nie wiem, czy będę jeszcze używać.
            Szatyn wyjął iPhone’a z kieszeni i stuknął kilka razy w ekran, po czym przeczytał na głos:
            - „Phee St. James: Szczęściara, która będzie występować w grupie Michaela Flatleya. Taniec irlandzki – moja pasja, moje życie.” Nie wiedziałem, że jesteś tancerką.
            - Bo nie byłam – przyznała. – Uczyłam się w szkole tańca Kathryn Manickle, kiedy przyjechał jakiś facet i powiedział, że robi nabór do musicalu „Lord of the Dance”. Zgłosiłam się na przesłuchania i wybrali mnie. Miałam z nimi tańczyć, ale potem… W wyniku pewnych nieprzewidzianych wypadków… Musiałam zrezygnować.
            - Łał. – Louis był pod wrażeniem. – A co to były za „nieprzewidziane wypadki”? Przecież „Lord of the Dance” jest znany na całym świecie!
            - Tak, moim marzeniem było tam zatańczyć. Niestety… Sprawy rodzinne.
            Widać było, że chłopak jest bardzo ciekawy, ale stwierdził, że skoro Phee nie chce o tym mówić, nie będzie jej do tego zmuszał.
            - Kiedyś mi pokażesz jak tańczysz, Marchewkowa Dziewczyno.
            - Jasne, Pieśniarzu.
            - Do jutra?
            - Do jutra.
            Dzwoneczek zadzwonił, kiedy drzwi zamknęły się za Lou.

***

            Liam, Harry i Louis wybrali się do kina, więc w domu Horana został tylko on i Zayn. Nie mieli ochoty oglądać jakiejś głupkowatej komedii, za to postanowili zrobić przyjemność fanom i zorganizowali twitcama. Zayn jednak zauważył, że przyjaciel nie jest zbytnio w nastroju, więc po około godzinie wyłączyli się, a brunet postanowił przejść od razu do sedna sprawy.
            - Co się dzieje, Nialler? Wyglądasz jak żywy trup.
            Blondyn wzruszył ramionami i wyciągnął z szafki nocnej paczkę ciastek maślanych z cukrem.
            - Chcesz? – podsunął pudełko przyjacielowi. Ten wziął je i schował za plecami.
            - Najpierw mi odpowiedz na pytanie, a potem dostaniesz z powrotem ciastka.
            - Obiecujesz?
            Zayn potaknął, a zrezygnowany Niall usiadł na łóżku i poklepał miejsce obok siebie.
            - W sumie to jestem winny ci wyjaśnienia… Wam wszystkim. Od trzech miesięcy zachowuję się jak nie ja.
            - Zauważyłem – mruknął Zayn, ale kiwnął głową, żeby Niall dalej mówił. Chłopak wziął głęboki wdech, żeby się uspokoić – zawsze był bardzo wrażliwy, a to, o czym teraz chciał opowiedzieć, nie było łatwe dla niego.
            - Jakiś czas temu, gdy byłem w Dublinie, szedłem gdzieś. Czekałem na pasach, bo był wyjątkowy ruch, a akurat tam nie było świateł. Jakiś facet przez chwilę stał obok mnie, ale było widać, że bardzo się spieszy, więc po chwili wyszedł na ulicę… A z drugiej strony jechał jakiś debil w Fordzie, który zdecydowanie przekroczył prędkość dozwoloną w mieście…
            Nie mógł dalej mówić. Obrazy i dźwięki były jak żywe w jego głowie. Huk, krzyki jakichś kobiet… No i ciało. Wgnieciona maska samochodu. Krew…
            Nie chciał zacząć płakać, ale to samo z niego wyszło. Poczuł, jak Zayn go obejmuje i położył mu głowę na ramieniu.
            - Tak mi żal tego człowieka… Wyglądał na porządnego faceta. A co, jak miał żonę? Dzieci? – wyszeptał przez łzy.
            - I ty trzymałeś to w tajemnicy przez tyle czasu?
            Niall jedynie przytaknął.
            - Mogłeś się wcześniej wygadać… Wiem, że nie spałeś po nocach, wzdrygałeś się, widząc przejście dla pieszych bez świateł. Mogłeś powiedzieć.
            - Nie umiałem! Myślisz, że to tak łatwo?
            - Nie… Na pewno nie było ci łatwo, ale dobrze, że to zrobiłeś.
            - Też się cieszę. – Nialler podniósł wzrok na Zayna, który patrzył na niego tymi swoimi ciepłymi, brązowymi oczami. Chłopak wiedział, że kocha go jak własnego brata, że to w nim ma największe oparcie. – Postaram się też wytłumaczyć to reszcie.

***

            Wychodząc z kina, chłopcy oczywiście natknęli się na paparazzi. Uśmiechnęli się do fotografów, pozwolili zrobić sobie zdjęcia z kilkoma fankami. Już chcieli wsiadać do samochodu, kiedy złapała ich jakaś kobieta. Mogła mieć trzydzieści, góra trzydzieści trzy lata. Ubrana była doprawdy dziwnie: do zielonych spodni ubrała szare buty emu, mimo że było dwadzieścia stopni. Do tego miała workowatą bluzkę z jakimiś etnicznymi wzorami i zielono-żółtą czapkę bejsbolówkę z logo Oakland Athletics. Z torebki wyglądającej na ekolgiczną torbę na zakupy wyciągnęła dyktafon.
            - Alice Lang, The Sun. Louis, czy mogę zadać ci kilka pytań?
            Tomlinson zmarszczył brwi.
            - Oczywiście. O co chodzi?
            - Jak przyjmujesz zdradę swojej dziewczyny, Eleanor? Rozmawialiście o tym?
            Chłopak się zaśmiał. – Zdradę Eleanor? O czym ty mówisz, kobieto?
            Ze swojej dziwnej torby Lang wyciągnęła pognieciony brukowiec i podała Lou. Otwarty był na trzeciej stronie, gdzie widniało kilka zdjęć przedstawiających Eleanor Calder z jakimś facetem w kawiarni. Wyglądało na to, że spędzali miło czas.
            Tomlinson patrzył oniemiały na to i czytał raz za razem krótki tekst:
            Wczoraj, około godziny trzeciej po południu, Eleanor Calder (19 l.) została przyłapana na romantycznej randce z tajemniczym mężczyzną  w jednej z najpopularniejszych londyńskich kawiarni.  W poprzednim numerze informowaliśmy, że Louis Tomlinson (19 l.), członek One Direction i chłopak Calder widziany był z dużą grupą fanek w Mullingar, gdzie zespół obecnie spędza wakacje. Czyżby to był odwet w akcie zazdrości? A może Calder stwierdziła, że dzięki Tomlinsonowi wystarczająco się wylansowała i go już nie potrzebuje? Wiemy jednak, że na dniach możemy otrzymać informację o ich oficjalnym zerwaniu.
            - Bez komentarza – powiedział jedynie Lou i wsiadł do samochodu, trzaskając drzwiami. Harry i Liam również wsiedli. Dopiero kiedy odjechali kawałek, z gardła chłopaka wydarł się przeraźliwy krzyk.
            - Chcesz, żebyśmy ogłuchli?! – spytał zbulwersowany Leeyum.
            - Nie.
            - To jakieś bzdury…
            - A widziałeś te zdjęcia?! To musi być prawda! El mnie zdradziła! – wykrzyknął, po czym podciągnął nogi i objął je rękami, a czoło oparł na kolanach. – Jestem jak Ania z Zielonego wzgórza – mruknął. – Pogrążam się w otchłani rozpaczy.

5 komentarzy:

  1. Biedny Lou... Wszystko mu się tak nagle posypało :<
    Biedny Niall... Takie traumatyczne przeżycie. Dobrze, że komuś o tym powiedział, chociaż trochę mi się to wydaje niejasne...
    Biedna Phee... Coś ją dręczy i to też jest bardzo intrygujące, ale mam nadzieję, że niedługo się wszystko wyjaśni! Byle szybko ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Ehhh ,jestem ciekawa z kim będzie Phee.Czekam na spotkanie z Niallem :D Pisz ,pisz ,już czekam na następny rozdział : )

    OdpowiedzUsuń
  3. Mam niejasne wrażenie, że ten facet z przejścia dla pieszych ma jakiś związek z Phee. Jestem niemal w stu procentach pewna, że Lou wygada się "Marchewkowej dziewczynie" następnego dnia w sklepie.
    No, to czekam na nowy rozdział. I tutaj i na PJ więc wiesz ;p

    OdpowiedzUsuń
  4. Podoba mi się twój styl pisania. Łatwo i przyjemnie czyta się tekst. Od bloga w prost nie mogłam się oderwać...
    Czekam na kolejny rozdział:) Mam nadzieję że wkrótce się pojawi!

    OdpowiedzUsuń
  5. Jestem mądra! ;)
    Nie będę się męczyć psychicznie w oczekiwaniu na kolejny (przynajmniej przez jakiś czas).
    Jak zwykle świetny!
    Nie mogę się oderwać :)

    OdpowiedzUsuń