Czwarty

            Wyspana jak nigdy, Murphey wyszła do pracy. Nie przypuszczała, że przez tydzień praktycznie dojdzie do siebie. Trzy miesiące zmagała się z bólem, bezsennością i bezradnością, a przez te kilka dni znów zaczęła żyć.

            Po wczorajszej rozmowie z Louisem poszukała w komputerze folderu z nagraniami ze swoich występów, a w szczególności z przesłuchania. Miała wtedy na sobie swoją najlepszą sukienkę, granatową ze srebrnymi wykończeniami. Tańczyła w miękkich butach, włosy miała zaplecione w warkocz francuski. Oglądając teraz ten występ, zastanawiała się, czy mimo tak długiej przerwy nadal potrafi tak tańczyć.

            Z rozmyślań wyrwał Phee widok Lou siedzącego na schodkach przed sklepem. Z jego miny można było wywnioskować, że coś się stało. Coś… złego?

            - Hej, co ci jest? – spytała od razu.

            - Nic… Wszystko – odparł.

            Dziewczyna zobaczyła nadjeżdżającego znajomego, (niegdyś) białego Volkswagena Transportera. Ten zatrzymał się przy krawężniku i wysiadł z niego Matt Bowman.

            - Witaj, Phee – przywitał się mężczyzna. Spojrzał pytająca na Louisa.

            - Lou, pomożesz nam wnieść warzywa i owoce? – spytała od razu dziewczyna. Szatyn podniósł się i z widoczną niechęcią pomógł. Kiedy pan Bowman odjechał, Phee zaprowadziła kolegę na zaplecze i tam usadziła na jedynym krześle. Nastawiła wodę w elektrycznym czajniku i stanęła naprzeciw, opierając się o ścianę z założonymi na piersiach rękami. Nie odwracała jeszcze kartki z napisem „zamknięte”. Ludzie mogą poczekać.

            - Chodzi o Eleanor – powiedział w końcu chłopak.

            - Twoją dziewczynę? – domyśliła się Murphey. On tylko pokiwał głową.

            - Wczoraj dowiedziałem się, że mnie zdradza. – Mówiąc to, wpatrywał się w podłogę.

            - Na pewno? Skąd to wiesz? – pytała dziewczyna, ale była wstrząśnięta tym. Nie wyobrażała sobie tego, by ktoś ją kiedyś zdradził… To musiało strasznie boleć.

            - Jakaś Alice coś tam mi pokazała w The Sun.

            - The Sun?! Och, proszę cię. To pewnie tylko plotki.

            - Widziałem zdjęcia! – krzyknął, wreszcie zwracając wzrok na rudą. – Potem wszedłem na Twittera, gdzie praktycznie wszystkie obserwujące mnie osoby pisały mi coś w rodzaju kondolencji! – Rozemocjonowany chłopak aż wstał z miejsca. - Pocieszały mnie po zerwaniu z El, chociaż ja tego jeszcze nie zrobiłem! W światowych trendach było Elounor Is Over, a zaraz po tym Larry Is Real Bitches!

            Phee westchnęła i podeszła do Louisa. Położyła mu dłonie na ramionach.

            - Słuchaj. Przez jedną plotkę fani nakręcili się wzajemnie i oto, co z tego wyszło. Nie możesz ufać osobom trzecim, musisz sam porozmawiać z Eleanor.

            W tym momencie woda się zagotowała i Murphey odeszła, by zrobić herbatę przyjacielowi.

            - A tak właściwie – zaczęła, wsypując cukier do kubka – kto to jest ten Larry?

            - Larry Stylinson to wymysł naszych fanów, wspólne imię dla mnie i Harry’ego – powiedział zrezygnowany Lou.  – Wiesz… Takie imiona się wymyśla parom w show-biznesie.

            - Czyli oni tak jakby… Chcą żebyście byli razem? – spytała z uniesionymi brwiami dziewczyna i podała kubek Louisowi.

            - Taa… A my się tylko przyjaźnimy. Czy to coś złego?

            - Oczywiście, że nie. – Phee odwróciła wzrok. Kiedy jeszcze nie znała Lou, myślała, że on i Harry faktycznie są parą. Nie interesowała się One Direction, w Internecie zaś widziała co chwilę jakieś zdjęcia typu „Dlaczego twierdzę że chłopcy z 1D są homo”, gdzie ci trzymali się za ręce i tym podobne.  Z drugiej strony po poznaniu Louisa myślała, że te rzeczy wymyślali antyfani – a tu się okazuje, że to same Directionerki… Na pewno nie było to miłe dla  chłopaków. W końcu jak ona by się czuła, gdyby ktoś stwierdził, że ona i Maggie to para? Czułaby się źle, szczególnie, gdyby miała chłopaka.

            - To jak, zadzwonisz do Eleanor i szczerze z nią porozmawiasz? – zapytała, przerywając niezręczną ciszę.

            - Jasne… - odparł, ale niezbyt przekonywująco. – Phee, mogę tu zostać do końca twojej zmiany? Nie chcę wracać do chłopców.

            - Oczywiście! Jeśli będziesz się nudzić, mam jakąś książkę w torebce, możesz sobie poczytać.

            Chłopak pokiwał głową na znak potwierdzenia i pochylił się nad kubkiem z parującym płynem.

***

            - Tak właściwie to gdzie się podział Louis? – spytał Liam.

            - Nie mam pojęcia… Chyba bardzo się przejął tą sprawą z Eleanor i chce pobyć sam – odparł Harry. To on znał Lou najlepiej ze wszystkich, ale i  jego zdziwiło zachowanie przyjaciela. Nigdy zbytnio nie przejmował się mediami, a szczególnie jakimiś tanimi brukowcami. Co w niego wstąpiło? W jego związku wszystko układało się świetnie… Dlaczego więc zwątpił w Eleanor?

            Liam tylko westchnął i przeczesał włosy palcami. Myślał, myślał i nie umiał nic wymyślić. Tego dnia mieli jechać do Dublina i mimo tego, że mają urlop, spotkać się z fanami. Ale co oni – a raczej one – zrobią, kiedy zobaczą, że jednego z nich nie ma? Będą mniej rozczarowane, niż gdyby nie pojawili się w ogóle. Pewnie już znają te plotki o Eleanor, czytały te gazety, widziały te zdjęcia. Jeżeli Lou się nie pojawi, to będzie potwierdzeniem tych bzdur.

            - Zadzwonię do niego – zaproponował Harry widząc, jak Liam się męczy. Ten tylko pokiwał głową i obserwował Hazzę. Chłopak spacerował po pokoju z telefonem przy uchu, zagryzając wargę. Louis musiał nie odbierać, bo chłopak wybrał numer jeszcze raz. I jeszcze. – Szlag! – krzyknął za trzecim razem. – Teraz już nie odzywa się poczta głosowa; on po prostu wyłączył telefon!

            Liam westchnął i przejechał dłonią po twarzy.

            - Trudno, to on się będzie tłumaczył. Powiedz chłopakom, że jedziemy. – Szatyn wziął portfel leżący na komodzie i kluczyki do samochodu, po czym wyszedł trzaskając drzwiami.

***

- To co, wracasz teraz do Nialla? – Phee zwróciła się do Lou, kiedy wyszli już ze sklepu. Chłopak wzruszył ramionami.

- Nie wiem… Chyba za bardzo nie mam ochoty się z nimi zadawać teraz.

- I liczysz na to, że ja ci zorganizuję jakoś ten czas?

Louis uśmiechnął się nieśmiało. – Fajnie jest czasem pobyć z jakąś niekoniecznie sławną osobą.

Phee odwzajemniła uśmiech. – W takim razie pomożesz mi przygotować obiad, zanim babcia wróci z pracy.

- Mieszkasz z babcią? – spytał chłopak z czystej uprzejmości, żeby podtrzymać konwersację.

- Tylko przez wakacje. – Ruda weszła na krawężnik i szła po nim, rozkładając ręce na boki, żeby zachować równowagę. – Tak właściwie to mieszkam w Dublinie, a co roku przyjeżdżam tu na dwa miesiące.

Lou pokiwał głową. – A masz jakieś rodzeństwo?

- Nie, jestem jedynaczką. A ty?

- Kilka sióstr…

- Kilka?

- W sumie nie wiem dokładnie, tyle ich jest, że nie umiem się doliczyć… - powiedział śmiertelnie poważnie, po czym równocześnie z Phee parsknął śmiechem. Dziewczyna zauważyła, że Louis się trochę rozluźnił. To dobrze – stwierdziła. Może wreszcie dotarło do niego, że zamartwia się bez powodu.

Do domu babci Murphey dotarli chwilę potem, rozmawiając i śmiejąc się jak gdyby nic się nie stało, jak gdyby kilka godzin wcześniej chłopak wcale omal nie płakał.

- To co ugotujemy? Homara w sosie krewetkowym z dodatkiem kawioru? A może ratatouille?

Phee pokręciła przecząco głową. – Zapiekankę ziemniaczaną.

- Co? Tak nudno?

- Nudno, ale smacznie. W piwnicy gdzieś stoi worek z ziemniakami, weź to – podała chłopakowi plastikowy koszyk – i przynieś kilka. Będziesz je potem obierał.

Louis poszedł we wskazanym kierunku i zniknął na schodach prowadzących w dół, a w tym czasie Phee wyciągnęła z lodówki mięso mielone, śmietanę i ser. Mięso podpiekła na patelni, a chłopak akurat wrócił. Dziewczyna pomogła mu z obieraniem ziemniaków, po czym pokroili je w plasterki. Poukładali w owalnym naczyniu żaroodpornym warstwami na przemian z mięsem. Ruda zrobiła ze śmietany sos, którym wszystko zalała, a Lou potarł ser i rozsypał go na wierzchu. Po niecałych piętnastu minutach wstawili swoje dzieło do piekarnika.

- Zostaniesz na obiedzie, prawda? – spytała potem dziewczyna.

- No jasne, nie mógłbym nie spróbować czegoś co własnoręcznie przyrządziłem! – odparł chłopak wypinając dumnie pierś. Phee zaśmiała się i już miała coś powiedzieć, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi.

- Idź do salonu, ja zobaczę kto to – powiedziała i poszła otworzyć. Zaskoczona ujrzała na swoim progu Maggie, która niecierpliwie wepchnęła się do przedpokoju.

- Mogę u ciebie przenocować? – zapytała.

- Chyba nie będzie z tym problemu… A co?

- Pokłóciłam się z rodzicami bo nie chcieli mnie zabrać do Dublina, gdzie 1D mieli spotkanie z fanami, rozumiesz?! – Dziewczyna zrzuciła trampki i bezceremonialnie weszła do salonu, po czym zatrzymała się gwałtownie. Wpatrując się w siedzącego na kanapie i oglądającego jakąś książkę chłopaka mogła powiedzieć tylko jedno:

- Cholera jasna.

- A ja jestem Louis Tomlinson, miło mi – odparł chłopak podając jej rękę. Drżącą dłonią ją uścisnęła, ale jej uchwyt był mocny; Lou miał wrażenie, że to imadło zaciska się na jego ręce.

- Jestem twoją największą fanką – powiedziała. – Nie wiem, co tu robisz, ale… Jesteś prawdziwy, co nie?

- Taa – mruknął Louis praktycznie wyszarpując dłoń z jej uścisku.

- A podpiszesz mi się na koszulce?  - Maggie rozpięła sweter pod którym miała bluzkę ze zdjęciem chłopców z One Direction. Szatyn wzruszył ramionami.

- Jasne, czemu nie. Phee, masz jakiś marker?

Dziewczyna szukała chwilę, po czym mu podała. Kiedy chłopak skończył się podpisywać, zamarł.

- Ja pierdolę, dziś mieliśmy spotkanie z fanami. Aargh! – warknął, uderzając się otwartą dłonią w czoło.

- To chyba dobrze, że nie pojechałam, bo ty tu jesteś – powiedziała Maggie głosem, który Phee określiłaby słowem „uduchowiony”.

- Ale powinienem pojechać! Co chłopcy sobie o mnie pomyślą… A fani? Debil ze mnie!

- Lou, spokojnie - odezwała się wreszcie Phee. – Oni to zrozumieją. Masz po prostu ciężki dzień, prawda? Spróbuj się rozluźnić, pooglądaj kreskówki, zjemy sobie potem obiad i zadzwonisz do Eleanor. Co ty na to?

Chłopak pokiwał tylko głową i usiadł z powrotem na kanapie. Zestresowana Maggie przysiadła się do niego i zaczęła jakąś rozmowę. Po chwili już nie była taka spięta, Louis też się już uspokoił. Phee wyszła do kuchni przypilnować zapiekanki. Kiedy Catrina wróciła z biblioteki, w której pracowała na pół etatu, zaskoczona zastała wnuczkę razem z dwójką znajomych jedzących już obiad. Phee nałożyła zapiekanki też babci i zjedli wszyscy w dość pozytywnej atmosferze.

- Chyba już pójdę – oznajmił Lou, kiedy razem z dziewczynami powkładali wszystkie naczynia do zmywarki. – Rozmowa z El może potrwać dłużej… Sama wiesz.

Phee pokiwała głową. – Powodzenia.

- Dzięki. – Chłopak przytulił ją na pożegnanie, a widząc spojrzenie Maggie przytulił i ją. Wyszedł uśmiechnięty i pełen optymizmu.

***

            Jeden sygnał. Odbierz. Drugi sygnał. Odbierz, proszę… Proszę! Trzeci sygnał. O matko a co jak ona nie odbierze, nie będę dzwonić do niej sto…

            - Halo? – usłyszał w słuchawce jej ciepły głos.

            - Cześć, El.

            - Cześć, Lou.

            Zapadła cisza.

            - Kochanie, o co chodzi z tymi artykułami w gazetach? I z tymi zdjęciami? Wszyscy twierdzą, że mnie zdradzasz – powiedział Louis, chociaż ciężko mu to przeszło przez gardło. Serce waliło mu w piersi i myślał, że zaraz z niej wyskoczy.

            - To tylko kolega – odparła cicho. Chłopak nie odpowiedział. – Nie wierzysz mi, prawda? – spytała po dłuższej chwili.

            - Nie wiem – odparł.

            - Lou, nie ufasz mi – stwierdziła. Głucha cisza z drugiej strony słuchawki to potwierdziła. – Wiesz… Skoro tak się sprawy mają, to chyba będziemy musieli… Odpocząć od siebie na chwilę.

            - Zrywasz ze mną?

            - Chyba tak – odparła po chwili.

            - Kocham cię – szepnął Lou, mrugając szybko oczami, by tylko się nie rozpłakać.

            - Też cię kocham. – Po tych słowach Eleanor się rozłączyła, a Louis pozwolił łzom płynąć swobodnie po swoich policzkach.