Trzynasty

            - Hej, młoda – powiedziała wysoka blondynka, przytulając Phee na powitanie. Na oko miała jakieś dwadzieścia pięć lat. – Zgaduję, że jedziemy do szpitala?

            Phee pokiwała tylko głową, a dziewczyna zabrała ją do swojego lekko przerdzewiałego Vauxhalla.

            - Dzięki Carrie - odezwała się po chwili Phee.

            - Nie ma sprawy. – Blondynka poklepała ją po ramieniu. – Potem mi wszystko opowiesz. Ja nie mam dostępu do informacji.

            Murphey przytaknęła. Carrie Morgan to dużo młodsza siostra Nicka, pracująca jako sekretarka w jakimś dużym biurze architektonicznym. Mieszkała w kawalerce w dzielnicy Finglass, gdzie zatrzymała się Phee, na czas, kiedy jej mama będzie przebywać w szpitalu.

            - Więc… Jak minęły ci te dwa tygodnie w Mullingar? – spytała Carrie, by jakoś podtrzymać konwersację.

            - Przeciętnie.

            Młoda kobieta spojrzała na nią podejrzliwie.

            - Serio? Bo widziałam w internecie zdjęcia twoje i jakichś dwóch typków z jakiegoś boysbandu. The Wanted, czy jakoś tak?

            Na te słowa Phee wreszcie tego dnia się uśmiechnęła.

            - Nie, One Direction. Ale byłaś blisko.

            - Wiesz, ja tam się nie znam na popie – powiedziała, wzruszając ramionami. Phee obrzuciła wzrokiem jej szare, podarte rurki i koszulkę z Iron Maiden.

            - Taak, chyba nawet wiem, czemu.

            Carrie się roześmiała. – Naprawdę? Nie mam pojęcia, skąd.

            Phee posłała jej uśmiech, ale znów wpatrzyła się w lekko przybrudzone okno. Poznawała każdy budynek, obok którego przejeżdżały – nawet każde drzewo było jej znajome. Mimo że miasto było wielkie, znała je niemal całe. I uwielbiała. Może to dlatego, że nie wyjeżdżała za dużo – a jak już to w takie miejsca, które zawsze do rodzinnego miasta porównywała. I tak – to Dublin nazywała swoim rodzinnym miastem, nie Mullingar. Mimo, że czuła się z nim związana, tam miała jedyną taką przyjaciółkę jak Maggie, to jednak przy stolicy Irlandii zawsze stawiała znak równości.

            W końcu przyjechały do szpitala świętego Patryka. Carrie siłą rzeczy musiała zostać w holu. Dziewczyna zapewniła Phee, że nie będzie się nudzić, pokazując jej książkę o wiele mówiącym tytule „Jak poślubić wampira milionera”, więc ta z uniesionymi brwiami skierowała się do recepcji. Niezbyt mile wyglądająca kobieta zaznaczyła wszystko i pozwoliła jej odwiedzić mamę.

            - Czy mogę jeszcze spotkać się z doktorem McKinleyem? – zapytała cicho. – Wie pani, muszę się dokładnie dowiedzieć o stan mamy.

            - Nie.

            Dziewczyna spojrzała na nią zaskoczona.

            - Ale…

            - Doktor McKinley ma już umówione wizyty i musi zajmować się pacjentami. Nie będzie miał czasu na zajmowanie się kimś takim.

            Phee dosłownie opadła szczęka. Już miała coś powiedzieć, ale nagle usłyszała czyjś szept przy swoim uchu i omal nie podskoczyła ze strachu.

            - Po prostu jest zbyt zajęty swoim chłopakiem.

            Odwróciła się gwałtownie i ujrzała dziewczynę mniej-więcej w swoim wieku. Była niewiele od niej wyższa, miała brązowe włosy związane w kucyk i łobuzerski uśmiech. Sądząc po akcencie, musiała być Angielką. Phee zmarszczyła brwi. Dziewczyna wzruszyła ramionami, wkładając ręce do tylnych kieszeni spodni.

            Phee spojrzała przez ramię, ale recepcjonistka już nie zwracała na nie uwagi, więc odwróciła się z powrotem do dziewczyny.

            - Co masz na myśli? – spytała. Dziewczyna znów wzruszyła ramionami.

            - Mój chłopak przebywał tutaj tak długo, że zdążyliśmy się rozeznać wśród szpitalnych związków i tak dalej – powiedziała po prostu. – A nią się nie przejmuj – dodała ciszej, wskazując na kobietę za biurkiem. – Zawsze jest taka.

            - Wiem – przytaknęła Phee. – Moja mama jest już tu od jakiegoś czasu i czasem się na nią natykałam. Nie za często, ale jednak.

            - Taak… - westchnęła dziewczyna. – Dobra, nie zatrzymuję cię, pewnie masz swoje sprawy do załatwienia – powiedziała i oddaliła się gdzieś. Phee popatrzyła za nieznajomą i tylko pokręciła głową, po czym udała się na oddział psychiatryczny, do pokoju 112.

            Drzwi do pokoju mamy były uchylone – na wszelki wypadek. Phee zapukała i otworzyła je szerzej, po czym weszła do sali.

            Na samotnym łóżku leżała wychudzona postać o matowych, jasnobrązowych włosach. Na bladej cerze widać było piegi, a na rękach i szyi żyły niezdrowo przebijały się przez cienką skórę. Twarz miała zwróconą w stronę okna, za którym dzięki lekkim powiewom wiatru poruszały się gałęzie drzew.

            - Mamo? – spytała cicho dziewczyna. Nie było reakcji. Serce zaczęło jej bić mocniej. Przecież było lepiej! Podeszła bliżej i usiadła na krześle przy łóżku. Złapała za delikatną dłoń i dopiero to zwróciło uwagę kobiety.

            - Phee – z jej ust dobył się szept tak cichy, że można go było pomylić z oddechem. W pustym wzroku można było dojrzeć iskrę zainteresowania.

            - Cześć – przywitała się, siląc się na uśmiech. – Jak tam?

            - Dobrze – odparła równie cicho jak poprzednio. – Nick nie dzwonił już od dawna – dodała.

            Phee westchnęła.

            - Nick już nie będzie dzwonił, mamo. Rozmawiałyśmy o tym.

            Kobieta słabo pokręciła głową.

            - Musi zadzwonić – powiedziała z przekonaniem w słabym głosie. – Nie zostawiłby mnie tak.

            Córka nic nie powiedziała, tylko spróbowała się uśmiechnąć pocieszająco. To było najgorsze – że kiedy Clodagh wpadła w depresję, już jakiś czas po wypadku, po pewnym czasie zupełnie wypchnęła sobie z głowy myśl, że Nick zginął, że to widziała, że była na jego pogrzebie. Tak jakby miała jakąś amnezję.

            - Jak było u babci, mała? – spytała po chwili kobieta. Akurat sprawy obecne pamiętała, i dzięki temu pytaniu dziewczynie zrobiło się cieplej na sercu.

            - W porządku. Poznałam dwóch chłopaków, z którymi się zaprzyjaźniłam, spotkałam się z Maggie… Troszkę zarobiłam, pracując w sklepie.

            - To dobrze, kochanie.

            Wąskie usta wygięły się w coś na kształt uśmiechu. I to wystarczyło Phee, żeby poczuć, jak kamień spada z jej serca.

***

            Phee zeszła na dół, do zapewne niecierpliwiącej się Carrie – przecież siedziała u mamy dobre pół godziny. Ale to nie Carrie była znudzona – ta siedziała z nosem w książce i wypiekami na twarzy. Na fotelu obok ze skrajnym znużeniem wcześniejsza nieznajoma wpatrywała się w trzymany w ręce plastikowy kubeczek z parującym płynem.

            - Dalej tu siedzisz? – spytała ją. Dziewczyna podniosła wzrok i wzruszyła ramionami.

            - Niestety. Umieram tutaj – jęknęła.

            - Carrie? – Phee pomachała ręką między jej twarzą a książką.

            - Co? O, już jesteś? – spytała z nieobecną miną.

            - Nie przeszkodzi ci, jak jeszcze chwilę tu zostaniemy?

            - Nie, nie – zapewniła szybko i wróciła do czytania. Jako że obok nieznajomej było wolne miejsce, Phee przysiadła się tam i uśmiechnęła delikatnie – na tyle, na ile umiała. A nie czuła się zbyt dobrze po wizycie u mamy.

            - Tak w ogóle, jestem Phee – przedstawiła się.

            - W takim razie witam w klubie oryginalnych imion. Aston – uścisnęła jej dłoń. Przez twarz Irlandki przebiegł cień zdumienia. – Nie, nie jak samochód. Ale miło, że się nie śmiejesz.

            - Jak mogłabym się śmiać, skoro moje pełne imię to Murphey? – mruknęła. Aston poklepała ją po ramieniu.

            - Rozumiem. Więc wnioskuję, że byłaś u mamy?

            - Tak – odparła krótko, nie chcąc się wdawać w szczegóły. – A ty? Mówiłaś, że twój chłopak tu był, ale teraz… - zawiesiła głos, czekając na odpowiedź.

            - Cóż, tak właściwie, to wyszedł stąd jakiś… miesiąc temu? Ale kwalifikuje się do wojska i muszą przeprowadzić jeszcze jakieś badania. – Dziewczyna westchnęła. Phee nie umiała powiedzieć, czy to z powodu kolejnej wizyty w szpitalu, czy faktu pójścia do wojska.

            - Wojska? – spytała, chcąc podtrzymać rozmowę.

            - Mhm. Lotnictwo. Osobiście uważam, że to nie jest najlepszy pomysł… - Czyli jednak chodziło o fakt. – Bo w powietrzu jest się takim bezbronnym. No dobra, latasz tym Apachem, z karabinem maszynowym i wyrzutniami rakiet, ale jednak, jak spadniesz, to po tobie… Wiesz, o czym mówię?

            Phee pokiwała głową.

            - O, patrz, idzie doktor McKinley z doktorem MacPhie! – wykrzyknęła Aston, ale nagle przerwała i zwróciła się do rudej dziewczyny. – Phee? MacPhie?

            Irlandka wzruszyła ramionami.

            - Bywa – odpowiedziała, obserwując dwóch mężczyzn. Dobrze jej znany doktor McKinley trzymał w ręku teczkę z jakimiś papierami i tłumaczył coś na ich podstawie drugiemu lekarzowi. Podeszli do recepcji i coś załatwiali przez chwilę z tą nieprzyjemną kobietą. W pewnym momencie, zupełnie naturalnym gestem, doktor McPhie położył dłoń u dołu pleców drugiego mężczyzny. Gestem świadczącym o intymności i bliskości.

            - A nie mówiłam? – spytała z uśmiechem Aston.

            - Mówiłaś – przyznała jej rację Phee. Lekarze odeszli gdzieś, ale przez tę chwilę, przez którą ich widziała, wyczuła niesamowitą zażyłość. Tak czasami jest – jak się widzi dwoje zakochanych w sobie ludzi. To się czuje z daleka.

            Nagle kieszeń dziewczyny zawibrowała – a raczej telefon w niej schowany.

            Trzymasz się jakoś ? – odczytała pod nazwą „Nialler”.

            Jakoś… - odpisała.

            Bo u nas niezły mętlik . Się porobiło .

            Co masz na myśli?

            Harry , louis , jakieś dramy czy coś … ja tam nie wiem , ale louis uciekł w swoim porschaku i ślad po nim zaginął , mngmnt się nieźle wkurza …

            Louis zawsze jest taki… emocjonalny?

            Czasem . ostatnio częściej , niż żadziej .

            Pisze się ‘rzadziej’.

            Przestań być takim grammar nazi Phee …

            Dziewczyna postanowiła nie odpisywać już na ten sms, chociaż poczuła się w pewnym sensie… dumna? Niall napisał jej imię z dużej litery, choć nigdy się tym nie przejmował.

            - Nareszcie – stęknęła Aston, patrząc w przeciwnym kierunku. Phee również tam spojrzała, i omal nie zakrztusiła się swoją własną śliną. W ich kierunku zmierzał chłopak, którego dziewczyna kojarzyła – kiedy pierwszego dnia przyjechała tu z mamą i Carrie, niemal wpadła na niego. Był wysoki, o skórze ciemniejszej niż typowo irlandzka, czarnych włosach i niesamowicie niebieskich oczach skrytych za szkłami okularów w grubej, czarnej oprawce. Nie mogła go zapomnieć – tak przystojnych chłopaków się nie zapomina.

            - Wnioskuję, że trochę długo mi to zeszło – powiedział, kiedy ona wstała i podeszła do niego.

            - Nie, co ty – odparła ironicznie, po czym wyciągnęła z kieszeni mały, okrągły kamyk. – Ale do mierzenia czasu musiał mi posłużyć ten kamyk. Wiesz, patrzyłam na jego erozję.

            Chłopak westchnął i przymknął oczy na chwilę.

            - Nie mów mi, że znowu oglądałaś powtórki Top Gear.

            - No to nie powiem. To co, idziemy już, Kapitanie Fizyko? – zapytała Aston, zakładając sobie torebkę na ramię i łapiąc chłopaka za rękę.

            - Idziemy – potwierdził.

            - Miło było cię poznać, Phee! – wykrzyknęła jeszcze dziewczyna, odwracając się i machając jej. Irlandka odmachała z delikatnym uśmiechem, po czym odwróciła się do Carrie.

            - To my też jedziemy, prawda? – spytała.

            - Co? Ach, tak. – Carrie włożyła zakładkę do książki i poderwała się dziarsko z miejsca. – Ale nie wiń mnie, jeśli przekroczę kilka razy dozwoloną prędkość. Muszę szybko wrócić do czytania.

            Phee parsknęła śmiechem, ale również wstała i podążyła szybko do starego Vauxalla. Jej przyjaciółka była prawdziwym molem książkowym.

***

Dwa tygodnie później

            Nie nadaję się do tego, pomyślała Phee po przeczytaniu kolejnego wywiadu z One Direction. Nie nadaję się dla niego.

            Ostatnimi czasy zaczęła się bardziej interesować One Direction. Przesłuchała ich płytę, zaczęła oglądać filmiki i czytać wywiady – i z każdym następnym coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że nawet gdyby chciała być z Niallem (a gdzieś podświadomie chciała), to nie wyjdzie.

            Dlatego też coraz rzadziej do niego pisała, a kiedy on pisał lub dzwonił, starała się skracać te rozmowy. Nie chciała, żeby to dalej trwało.

            Więc kiedy później tego dnia dostała kolejnego smsa o treści „Phee, żyjesz?”, już w ogóle nie odpisała. I choć czuła, że tak powinna zrobić, miała poczucie winy.

***

            - Twojej mamie zdecydowanie się poprawia – oznajmił doktor McKinley. Na szczęście Phee nie miała problemu z zobaczeniem się z nim – akurat nie było tej niemiłej pielęgniarki, tylko jakaś młoda dziewczyna, która bez problemu spełniła jej prośbę. – To dlatego, że wróciłaś. Wiem, że jesteś nastolatką i masz wakacje, ale dla dobra twojej mamy lepiej będzie, jak już do końca lata zostaniesz w Dublinie. Ona tego potrzebuje.

            Dziewczyna pokiwała głową. Sama to zauważyła i nie miała zamiaru nigdzie się wybierać – nawet jeśli Niall zapraszał ją do Londynu.

            - Nie planowałam żadnych wyjazdów. Czy może pan powiedzieć, kiedy moja mama będzie mogła wyjść ze szpitala?

            - Jeśli tempo poprawy się utrzyma, to co najmniej miesiąc. Jednak przez cały czas… - Nagłe pukanie sprawiło, że lekarz przerwał. – Proszę! – zawołał.

            Drzwi się uchyliły i pojawiła się w nich głowa doktora McPhie.

            - Lu, pacjent w sto czwórce znów ma atak – oznajmił mężczyzna.

            McKinley się skrzywił.

            - Wybacz Phee.

            - Niech pan już idzie, i tak już wszystko wiem – powiedziała pospieszając go. Lekarz szybko wyszedł, zostawiając ją samą w swoim gabinecie. Zebrała się powoli i również go opuściła. Zajrzała jeszcze do sali, w której pacjenci mieli zajęcia razem. Po raz pierwszy od dawna jej mama się w nich udzielała, a nie tylko siedziała w rogu, patrząc pod nogi. Może jeszcze się nie uśmiechała, ale rozmawiała z ludźmi.

            Ku swojemu zdumieniu, to Phee się uśmiechnęła. Nagle poczuła się… Zrelaksowana? To chyba najlepsze słowo.

            W lepszym nastroju dziewczyna wyszła ze szpitala i podążyła na przystanek. Nie musiała długo czekać na autobus. Kiedy do niego wsiadła, zajęła miejsce przy oknie i zaczęła wpatrywać się w okno.

            Po kilku minutach poderwała się gwałtownie i w ostatnim momencie wyskoczyła przez zamykające się drzwi. Stała przed swoją szkołą tańca, do której nie zaglądała od kilku miesięcy. Nie wiedziała, czemu tu przyszła – po prostu zobaczyła ją przez okno i poczuła nagły impuls.

            Weszła do dobrze znanego, starego budynku.  Jej kroki odbijały się echem w pustym korytarzu. Zza drzwi na jego końcu dobiegały przytłumione dźwięki radosnej muzyki – jako że były wakacje, jedna z grup musiała ćwiczyć przed jakimś występem.

            Phee zapukała delikatnie i uchyliła drzwi. Nie była to największa sala, ale dość spora. Jedna ściana była wyłożona lustrami i przymocowany był do niej drążek – jak to w każdej sali do ćwiczeń. Na krześle ustawionym w rogu stał magnetofon, z którego sączyły się dźwięki skrzypiec i fletu, podbite odpowiednim rytmem na bębnach. Na środku, w rzędzie, stało około dziesięciu dziewczynek mających na oko sześć-siedem lat. Ich tułowia były idealnie wyprostowane, a nogi wykonywały dokładnie to samo.  Phee uśmiechnęła się na ten widok, przypominając sobie, jak sama tak zaczynała. I nagle jej również zachciało się tańczyć.

            Nie została niezauważona: instruktorka odwróciła się, a zobaczywszy, kto to, uśmiechnęła się szeroko. Zwróciła się ponownie do dziewczynek i zaklaskała w dłonie.

            - Przerwa! Macie pięć minut na napicie się, potem wracamy do pracy – zakomunikowała i podeszła do magnetofonu, który wyłączyła. Dziewczynki pobiegły do swoich plecaków rzuconych pod jedną ścianę pomieszczenia, a kobieta podeszła do Phee. Miała około pięćdziesięciu lat, a jednak poruszała się jak osoba wiele młodsza. Jasne włosy – tak jasne, że nie wiadomo było, czy są jeszcze blond, czy już siwe – miała spięte w kok, na zgrabnych nogach legginsy, a na górze workowaty sweter. Sylwetki mogłaby pozazdrościć jej każda kobieta.

            - Dzień dobry – przywitała się Phee.

            - Moja droga, jak dawno cię tu nie było! – wykrzyknęła pani O’Shea i rozłożyła szeroko ręce, by ją uściskać. – Jak tam? Trzymasz się? – spytała po chwili, a uśmiech zszedł z jej twarzy.

            - Tak, radzę sobie – pokiwała głową. Pani O’Shea prowadziła też jej grupę, dlatego wiedziała, czemu dziewczyna musiała zrobić sobie przerwę – ale była jedną z nielicznych „wtajemniczonych” osób. – Z mamą też już lepiej.

            - To dobrze. – Kobieta położyła jej dłoń na ramieniu. – Wrócisz do nas?

            - Chyba tak – powiedziała i sama była zaskoczona. – Tak – potwierdziła po chwili, bardziej stanowczym tonem. – Po wakacjach na sto procent.         

            - To świetnie, brakowało nam cię. – Pani O’Shea się uśmiechnęła i dziewczyna nie mogła tego nie odwzajemnić.

            - To ja już nie przeszkadzam – powiedziała, robiąc krok w stronę drzwi. – Do widzenia!

            - Do zobaczenia, Phee – pożegnała się instruktorka.

            Dziewczyna wyszła i korzystając z ładnej pogody postanowiła przejść się do kawalerki Carrie pieszo – stąd już nie było daleko.

            Nabrała w płuca letniego powietrza i szczery uśmiech rozświetlił jej twarz.

             Powoli wszystko zaczynało wracać na swoje miejsce.